Ons huis lijkt wel een kippenhok. Niet omdat de mensen die in het falang house wonen er zo’n bende van maken, maar omdat het wemelt van de kippen. Niet letterlijk in ons huis, maar toch zeker er omheen. Je kan de poort nog niet binnenlopen of je struikelt over een hen met haar dozijn kuikens.
Onze buren houden kippen. Scharrelkippen, welteverstaan. De buren denken hun schare kippen veilig omheind te hebben op een flink stuk grond, maar kennelijk zit er ergens in dat hek een gat. Hier maken de hanen en hennen gretig gebruik van om in onze tuin te komen chillen. Via de tuin wandelen ze naar onze buren aan de andere kant, of simpelweg naar de straatkant.
Wat onze – en andere – tuinen nou zo aantrekkelijk maakt is me een raadsel, maar ze scharrelen hier graag. Misschien is het gras altijd groener aan onze kant, of vallen de lekkerste zaden op onze grond. Wat de reden ook is, het wordt een bonte bedoening als je lekker in je hangmat een middagdutje wil doen.
Want dat er wat kippen en kuikens onder je door tippelen is geen ramp, maar de hanen die het spoor van hun territorium bijster zijn is dat wel degelijk. Want welke hen op welk gebied hoort bij welke haan? Omdat de hanen het zelf ook niet weten, ontstaat er een continu geschal van hanengekraai. De ene haan neemt het op tegen de andere, waardoor er een heuse kraaibattle ontstaat.
In tegenstelling tot wat je zou denken, kraaien ze niet alleen bij het krieken van de dag. Nee, ze beginnen al uren voor zonsopgang en gaan rustig de hele dag door. De ene haan klinkt alsof hij al jaren zware shag heeft gerookt, de ander alsof hij een zware nacht in de gay bar achter de rug heeft.
Een ware kakafonie van allerhande hanengekraai verstoort mijn middagrust. En dan heb ik het over het hennengekakel nog niet eens gehad. Een theekransje bij de kapper is er niks bij…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten