Some cheesy road trip

Shopping for cheese by bus, boat and a ton of tuktuks

Serving high quality western food in a remote town like Luang Namtha is quite a challenge. How do you make pizza if you can’t buy real cheese in town? And how do you serve Italian pasta’s when you can only find rice noodles at the market? And then I haven’t even mentioned meats like ham and bacon... Stuff you can’t find for miles and miles.

But that’s where the cheese run comes in! It takes only four busses, twelve tuktuk rides and two boat trips to bring cheese to Luang Namtha. No problem, boh pen yang!

At 7.30 in the morning the tuktuk was waiting for us to do our first cheese run. It brought us – and our empty bag – to the Luang Namtha bus station, about ten kilometres out of town. There the bus to Huay Xai was waiting for us, already full of local people who were ready to leave. Quickly, we bought a bottle of water (we had already brought our takeaway sandwich from the shop) and tried to conquer a seat on the bus. We managed to get the last two seats on the bus, preventing us having to sit on tiny plastic chairs in the aisle.

Four hours later we arrived in Huay Xai. There we needed to get on another tuktuk to take us to the border. After getting a departure stamp in our passports, we were ready to cross the Mekong: the natural border between Laos and Thailand. It only takes a few minutes to get across. After the immigration formalities, we were ready for the third tuktuk ride on the cheese run. It took us to the Chiang Khong bus station where we caught the bus to Chiang Rai.

Three hours later we arrived at Chiang Rai’s bus station. Tuktuk number four awaited us to take us to our hotel. After this nine hour trip, we figured we deserved a Singha beer and went into town.

Early morning the next day it was time to actually go cheese hunting. Fully equipped with a shopping list, a floor map sketch of Makro, a Makro customer card and thousands of Thai Baht we took the fifth tuktuk of this trip to this huge wholesale supermarket. Entering the sliding doors made us feel as if we were sucked into this black hole that brought us back to ‘civilisation’. Television sets, hundreds of different flavours of crisps, biodegradable plastic bags and even frozen pizza.

But there was no time to contemplate that! It was cheese we needed! We took a big size shopping cart and drove it all around this massive supermarket. Since we were carefully instructed, we knew we had to find empty boxes first. The washing powder aisle would be the best place to find them, but the Makro-employees had it blocked to get new supplies from the upper shelves with a forklift. Luckily, the next aisle they were unpacking boxes of toothpaste and shower gel. We snatched the boxes out of the employees hands, hurled the remaining toothpaste out of the box and took them to the cheese aisle.

In this cheese heaven we loaded kilos of cheddar and mozzarella into the empty boxes until they nearly fell apart. Done! That cheese run wasn’t as hard as we thought. But wait, there was a shopping list, it wasn’t only about the cheese. Somewhere at the bottom of what I thought was my empty bag, I found the shopping list. Pasta, olive oil, caramel dip, plastic containers, switchboard electrical plugs…

OMG, where to find all that in this enormous consumer’s Valhalla?

But wait, there was the sketch of the floor map as well! We were saved, now we were able to find all the ingredients we needed to bring to Luang Namtha. We raced through the aisles, adding everything we needed to the cheesy boxes. With a shopping cart full of western ingredients we went to the cashier. It took two of them to get everything out of the boxes, scan the bar codes and put it all back again. With a smile I handed them the Makro customer card and the money.

Our tuktuk driver was fortunately waiting for us outside. All the boxes, there were seven of them, in the tuktuk and back to the hotel. The friendly staff at the hotel let us use their fridge, so that our cheese wouldn’t go to waste! But this was not the end of the journey. Makro may have nearly everything you need, but it doesn’t have capers. Therefore we had to make another trip to Chiang Rai’s shopping mall to find Tops Market. And there we found capers, imported to Thailand all the way from the Mediterranean.

Now we finally had everything we needed, the next day we could return to Luang Namtha with an easy mind.

However, it wasn’t as easy as that. Loaded with seven heavy boxes full of cheese and pasta, we had to go on tuktuk ride number nine. Once arrived at the bus station, all the boxes had to get on the vehicle. The row of seats at the far end of the bus ended up being full of boxes. And - since I got myself one in Chiang Rai - also a bicycle. Luckily the bus wasn’t too crowded, so we made it to Chiang Kong without any troubles.

In Chiang Kong we loaded all the boxes on to yet another tuktuk. But the tuktuks in Chiang Kong were a lot smaller than the ones in Chiang Rai. All the boxes fitted on to it, and one person. But hey, it’s only a few kilometres to the border, I will just bike there! When I arrived at the border, all the boxes were already loaded off the tuktuk. After getting the immigration formalities done one more time, we had to get all the boxes to the river and onto a long tail boat. We hired a motorbike carrier to help us get the boxes down the riverbank and into the boat. Bicycle on top of it all, no problem!

On the Lao side of the river we found a porter with a carriage to help us get all the boxes up the steep hill. And guess what, we needed another tuktuk to the bus station. Loading all the boxes on and off and on the bus again. Since it was already five in the afternoon, we ended up being on a sleeper bus. Dozing away, dreaming about cheese and cycling, we arrived at Luang Namtha around nine in the evening. Now we were only one more tuktuk ride away from Forest Retreat Laos! Twenty minutes later the Lao staff was waiting for us, arms wide open, to help us load off the boxes one more time.

And what would be a better way to end the cheese run with a delightful cheesy pizza and a Lao beer!

This blog was written for Forest Retreat Laos' website, where I volunteer.

Totally Tubesday #2: who needs the jungle?

Luang Namtha, 1 oktober 2013

Een vrije dag: tijd om de omgeving te verkennen. Deze week niet per binnenband op de rivier, maar per fiets en hiking boots. Zo’n drie kilometer buiten Luang Namtha ligt het kleine dorpje Nam Dy. En dit dorpje herbergt de Nam Dy Waterfall. Geen al te indrukwekkend natuurgeweld, maar aangenaam voor een middagwandeling.

Voor slechts duizend KIP parkeer je je fiets bij de ‘ingang’ van het natuurgebied. Voor nog eens tweeduizend kip mag je doorlopen. Een schattig klein paadje, bevolkt door kleurige vlinders, leidt naar de top van de waterval waar je uitzicht hebt op het valleitje. Een ander paadje leidt de andere kant op omhoog: hier hebben ze schommels neergezet om nog iets van een vullend programma te bieden. Dus na een klein uurtje hadden we die hele waterval wel gezien.

Terug omlaag, terug naar de fietsenstalling. Of wacht, bij de uitgang leidt nog een ander pad omhoog. Of nee, het is geen pad, het is gewoon een weg. De modderige weg omhoog zit vol met bandensporen, er moet daarboven nog een dorpje zijn. In het ‘souvenirwinkeltje’ (lees: een winkeltje met drankjes en chips) kochten we nog een fles water. Tijd om verder te hiken.

Al gauw blijkt dat de weg steiler is dan gedacht, maar gelukkig had ik voor vertrek mijn bergschoenen verkozen boven slippers. Maar hoe erg kan het zijn, als locals zo per scooter omhoog scheuren? Toch liep ik na iedere paar stappen uit te hijgen: iedere keer als ik ga hiken word ik eraan herinnerd hoe erg die inspanning verschilt van andere sporten. Of ligt het aan het feit dat ik hier niet drie keer per week in de sportschool bivakkeer? Bovendien, de Laotianen leren al vanaf hun zesde of zevende scooter rijden, geen wonder dat ze als gemotoriseerde slangen moeiteloos omhoog glibberen.

De klim wordt, eenmaal boven, uiteraard beloond met een prachtig landschap. Rijstvelden met kleine hutjes, slingerende weggetjes ertussendoor, jammer genoeg ook enorme rubberplantages, maar gelukkig ook veel jungle in de verte! Rijst in de valleien werd afgewisseld met rubberbomen op de heuvels en allerlei soorten bomen op de top van de berg. Het besef dat je nu toch echt in een compleet ander land woont, begint eindelijk te komen.

Verder voert de wandeling. Langs rijst, bananenbomen en zelfs katoen. Na een tijdje splitst het weggetje zich: verder omhoog via de linkerkant, of rechts omlaag? Het wordt links. De rijstvelden maken plaats voor rubberplantages. Zo lang we nog jungle zien op de bergtoppen, negeren we de ernst van de situatie. Totdat we een enorm gat in de grond zien, met daarin een groot stuk plastic zeil. Eromheen liggen kleine, lege plastic zakjes. Chinese letters prijken op de verpakking. Het kan niet anders dan dat hier landbouwgif gemengd wordt.

De tocht gaat verder met een dubbel gevoel. Natuurlijk gebruiken ze landbouwgif, het zou naïef zijn om te denken dat het niet zo is. Een Laotiaanse familie die besluit rubber op zijn grond te planten, kan het zich immers niet veroorloven dat de bomen stuk gaan. Het duurt immers jaren voordat zo’n rubberboom gegroeid is en daadwerkelijk rubber geeft. Jaren, vele jaren, waarin de rubberprijs sterk kan dalen.

Desondanks is het een mooie route: het pad is ideaal om te mountainbiken of te wandelen. We gaan dan ook verder tot we niet meer kunnen: het pad loopt ten einde en we keren om als we worden opgeslokt door een rubberplantage. Terwijl de zon bijna achter de bergtoppen verdwijnt, volgen we dezelfde weg terug naar de fietsenstalling.

De terugweg naar Luang Namtha geeft een kijkje in het dagelijks leven van de dorpsbewoners in de regio: tegen het eind van de middag, na het heetst van de dag, komt de samenleving weer tot leven. Drie mannen zitten rondom een fiets, die ze op z’n kop hebben gezet. Een brengt de trapper in beweging om het wiel draaiende te houden, de ander houdt een maiskolf tegen het draaiende fietswiel om de korrels er snel af te krijgen, de derde kijkt toe hoe de maiskorrels op een stuk plastic op de grond belanden.

Ondertussen nemen de vrouwen uit het dorp een douche aan de rand van de weg. Uit de berg steekt een stukje pvc-buis waar water uit stroomt. Een natuurlijk stroompje bergwater wordt gekanaliseerd door de buis en verwordt tot een soort douche waar de dorpsbewoners zich kunnen wassen: vrouwen in sarongs, mannen in hun ondergoed en kinderen in hun naakte onschuld.

Snel terug naar Luang Namtha om de dag met een Beer Lao (of wat) af te sluiten.

De ‘making of’ van De mensen achter het Sophia

Een paar weken geleden was het zover: een teaser van mijn boek over ‘de mensen achter het Sophia Kinderziekenhuis’ kon online. Nadat ik goedkeuring had gekregen van de drie Sophia-medewerkers die in deze teaser beland waren, maakte ik een account aan op TenPages.com. Ik vulde alle gegevens in, maakte een eigen cover en uploadde tien pagina’s uit het manuscript: de zoektocht naar aandeelhouders kon beginnen.

De aanloop naar het project had echter wat meer voeten in de aarde. Omdat het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam dit jaar maar liefst honderdvijftig jaar bestaat, vonden we bij Metro dat we hier iets speciaals mee moesten doen voor de Rotterdamse editie. Mijn collega opperde om iets met de medewerkers te doen. Zo kwam ik op het idee voor een portretserie van een x aantal medewerkers. Niet alleen zou ik hen vragen naar hoe hun werkdag eruitziet, maar ook naar hun drijfveren en een klein inkijkje in hun privéleven. Want wat doet een kinderarts nou eigenlijk om thuis te ontspannen? En wat zijn hun mooiste herinneringen aan hun werk of aan patiëntjes?

Samen met de persvoorlichter kwam ik op een lijst van negen mensen die uitstekend in deze serie zouden passen. Gelukkig waren ze alle negen enthousiast over het idee en waren ze bereid tijd vrij te maken om mij en de fotograaf te ontvangen. Ik plande de afspraken in en werd zo langzamerhand kind aan huis in het Sophia. Maar dat gaf wel een dubbel gevoel: honderden kinderen en ouders waren hier ook kind aan huis, maar zij kwamen niet om leuke gesprekken te voeren. Zij kwamen hier omdat ze ziek waren, sommige kinderen konden na een controle weer naar huis, andere moesten geopereerd of opgenomen worden. Hoe houd je dat werk vol?

Gelukkig kwam ik er al na het eerste gesprek achter dat het lang niet alleen maar kommer en kwel is in het Sophia Kinderziekenhuis. Allesbehalve! Niet alleen worden er kinderen genezen, ook wordt er een heleboel onderzoek gedaan om ervoor te zorgen dat ziektes in de toekomst beter behandeld kunnen worden, of misschien zelfs wel helemaal voorkomen. En waar de onderzoeken of behandelingen nog niet zover zijn en kinderen toch een ellendige tijd in het ziekenhuis moeten liggen, proberen de medewerkers er alles aan te doen om toch een glimlach op de gezichten van de kinderen te toveren.

En als je de verhalen van deze negen bijzondere mensen hoort, dan begrijp je hoe ze het vol houden. De kinderen geven hen energie om voor de volle honderd procent aan het werk te gaan. Sterker nog, ze geven genoeg energie om nog een tandje bij te zetten ook!

Koop aandelen op TenPages.com!