Zakken vullen

Eind november, de tijd lijkt in Luang Namtha even stil te staan. Verlaten straten, het is rustig op de markt en zelfs de Beer Lao-winkels lijken nauwelijks klandizie te trekken. Maar als je slechts vijf minuten het stadje uit fietst, wordt duidelijk waarom. Hier in de rijstvelden is de rust ver te zoeken: het is oogsttijd.

Hele families treden aan om te helpen bij het oogsten van de rijst, geen paar handen kan gemist worden bij dit belangrijke jaarlijkse werk. Volwassenen sjouwen rond met grote balen rijst om ze op één plek bij elkaar te brengen, kinderen klimmen de rijstberg op om de top te bedekken met plastic als bescherming tegen een mogelijke verlate regenbui.

Wekenlang heeft de bevolking niets anders aan zijn hoofd dan rijst. Als alle rijst eenmaal geoogst is en op balen bij elkaar gebracht, moet het kaf van het koren gescheiden worden. Rijkere families gebruiken een dorsmachine, andere slaan de rijstkorrels er met de hand uit. De rijsthalmen worden tegen een soort rooster geslagen, zodat de korrels op het daaronder klaargelegde zeil vallen. Als die klus geklaard is, worden de zakken gevuld. Zakken vol rijst worden van het land naar de weg gebracht. Per scooter, of per pick-up, gaan de zakken van de weg naar de keukens.

Maar niet overal gaat het zo. De verschillende etnische minderheden hebben allemaal hun eigen methoden. Waar de ene familie de korrels al op het land scheidt, neemt de andere hele halmen mee om in het dorp het sorteerwerk te doen.

Welke manier dan ook, langzaamaan veranderen de helgroene oceanen van rijstvelden in dorre vlaktes. En nu, nu het gedaan is met de oogst, staat de vallei in brand en sieren niet de halmen, maar rookpluimen de oranjeroze lucht bij zonsondergang. De dorpen kijken toe hoe de as hun land in trekt en wachten tot de grond weer vruchtbaar genoeg is voor de volgende oceaan van groen.

Deze column verscheen eerder op www.aziatischetijger.nl