Totally Tubesday #2: who needs the jungle?

Luang Namtha, 1 oktober 2013

Een vrije dag: tijd om de omgeving te verkennen. Deze week niet per binnenband op de rivier, maar per fiets en hiking boots. Zo’n drie kilometer buiten Luang Namtha ligt het kleine dorpje Nam Dy. En dit dorpje herbergt de Nam Dy Waterfall. Geen al te indrukwekkend natuurgeweld, maar aangenaam voor een middagwandeling.

Voor slechts duizend KIP parkeer je je fiets bij de ‘ingang’ van het natuurgebied. Voor nog eens tweeduizend kip mag je doorlopen. Een schattig klein paadje, bevolkt door kleurige vlinders, leidt naar de top van de waterval waar je uitzicht hebt op het valleitje. Een ander paadje leidt de andere kant op omhoog: hier hebben ze schommels neergezet om nog iets van een vullend programma te bieden. Dus na een klein uurtje hadden we die hele waterval wel gezien.

Terug omlaag, terug naar de fietsenstalling. Of wacht, bij de uitgang leidt nog een ander pad omhoog. Of nee, het is geen pad, het is gewoon een weg. De modderige weg omhoog zit vol met bandensporen, er moet daarboven nog een dorpje zijn. In het ‘souvenirwinkeltje’ (lees: een winkeltje met drankjes en chips) kochten we nog een fles water. Tijd om verder te hiken.

Al gauw blijkt dat de weg steiler is dan gedacht, maar gelukkig had ik voor vertrek mijn bergschoenen verkozen boven slippers. Maar hoe erg kan het zijn, als locals zo per scooter omhoog scheuren? Toch liep ik na iedere paar stappen uit te hijgen: iedere keer als ik ga hiken word ik eraan herinnerd hoe erg die inspanning verschilt van andere sporten. Of ligt het aan het feit dat ik hier niet drie keer per week in de sportschool bivakkeer? Bovendien, de Laotianen leren al vanaf hun zesde of zevende scooter rijden, geen wonder dat ze als gemotoriseerde slangen moeiteloos omhoog glibberen.

De klim wordt, eenmaal boven, uiteraard beloond met een prachtig landschap. Rijstvelden met kleine hutjes, slingerende weggetjes ertussendoor, jammer genoeg ook enorme rubberplantages, maar gelukkig ook veel jungle in de verte! Rijst in de valleien werd afgewisseld met rubberbomen op de heuvels en allerlei soorten bomen op de top van de berg. Het besef dat je nu toch echt in een compleet ander land woont, begint eindelijk te komen.

Verder voert de wandeling. Langs rijst, bananenbomen en zelfs katoen. Na een tijdje splitst het weggetje zich: verder omhoog via de linkerkant, of rechts omlaag? Het wordt links. De rijstvelden maken plaats voor rubberplantages. Zo lang we nog jungle zien op de bergtoppen, negeren we de ernst van de situatie. Totdat we een enorm gat in de grond zien, met daarin een groot stuk plastic zeil. Eromheen liggen kleine, lege plastic zakjes. Chinese letters prijken op de verpakking. Het kan niet anders dan dat hier landbouwgif gemengd wordt.

De tocht gaat verder met een dubbel gevoel. Natuurlijk gebruiken ze landbouwgif, het zou naïef zijn om te denken dat het niet zo is. Een Laotiaanse familie die besluit rubber op zijn grond te planten, kan het zich immers niet veroorloven dat de bomen stuk gaan. Het duurt immers jaren voordat zo’n rubberboom gegroeid is en daadwerkelijk rubber geeft. Jaren, vele jaren, waarin de rubberprijs sterk kan dalen.

Desondanks is het een mooie route: het pad is ideaal om te mountainbiken of te wandelen. We gaan dan ook verder tot we niet meer kunnen: het pad loopt ten einde en we keren om als we worden opgeslokt door een rubberplantage. Terwijl de zon bijna achter de bergtoppen verdwijnt, volgen we dezelfde weg terug naar de fietsenstalling.

De terugweg naar Luang Namtha geeft een kijkje in het dagelijks leven van de dorpsbewoners in de regio: tegen het eind van de middag, na het heetst van de dag, komt de samenleving weer tot leven. Drie mannen zitten rondom een fiets, die ze op z’n kop hebben gezet. Een brengt de trapper in beweging om het wiel draaiende te houden, de ander houdt een maiskolf tegen het draaiende fietswiel om de korrels er snel af te krijgen, de derde kijkt toe hoe de maiskorrels op een stuk plastic op de grond belanden.

Ondertussen nemen de vrouwen uit het dorp een douche aan de rand van de weg. Uit de berg steekt een stukje pvc-buis waar water uit stroomt. Een natuurlijk stroompje bergwater wordt gekanaliseerd door de buis en verwordt tot een soort douche waar de dorpsbewoners zich kunnen wassen: vrouwen in sarongs, mannen in hun ondergoed en kinderen in hun naakte onschuld.

Snel terug naar Luang Namtha om de dag met een Beer Lao (of wat) af te sluiten.