Dreigend richt hij zijn bovenlijf op, twee poten gaan uit protest de lucht in. Voelsprieten bewegen alle kanten op om te ontdekken waar het gevaar vandaan komt. ‘Wie durft mijn doorgang te versperren?’, lijkt de mier op de waslijn uit te brullen.
De was ophangen in je tuin in Luang Namtha blijkt nogal een uitdaging. Want het is niet één mier die toevallig op je waslijn bivakkeert, het zijn er honderden die een wandeling maken van het dak naar de boom en terug. En ze zijn niet van plan een alternatieve route te nemen omdat ik zo nodig wat was op moet hangen.
Mijn eerste poging om de lijn miervrij te maken door ze er af te blazen, mislukt faliekant. Hoe hard ik ook blaas, de mieren blijven zich hardnekkig aan de lijn vasthouden. Ik kijk om me heen in mijn nieuwe tuin, op zoek naar grover geschut. Met een Laotiaanse bezem veeg ik de lijn vast wel even schoon. Dacht ik. Niet meer dan een aai blijkt het voor mieren die stug heen en weer blijven lopen.
Er zit niets anders op dan wachten. Wachten tot de drukke mieren precies genoeg lijn vrij laten om één handdoek op te hangen. Stukje bij beetje blokkeer ik de mierensnelweg met handdoeken, shirts en ondergoed. Zo snel mogelijk pik ik hun lijn in en zet ik de was vast met wasknijpers voordat ze ook die veroverd hebben.
Aarzelend betasten de mieren de vreemde structuren op hun weg. Sommige keren zich om zodra ze de handdoekstof voelen, andere mieren wagen het erop om halverwege weer om te draaien. Een enkele moedige mier durft het aan om over was en wasknijpers heen zijn vaste route af te leggen. Goed voorbeeld doet goed volgen en het duurt dan ook niet lang voordat zich weer mierenfiles vormen op de lijn.
Tevreden bekijk ik het resultaat: de mieren krioelen eroverheen, maar de was hangt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten