Myanmar, Nyaungshwe, 8 januari 2010
‘Everything is full, except for this room.’
Na een nachtelijke zoektocht naar een lege hotelkamer, geloof ik haar op haar woord. Ze leidt ons tweeën over het smalle paadje, omgeven door cactussen, orchideeën en wat al meer, naar de hotelkamer. De bos sleutels rinkelt mee met haar trage tred. Ze opent de deur en gaat ons voor de kamer in. ‘Fifty dollar’, knarst de vrouw met haar schijnbaar doorrookte stem. Al drie hotels zijn bezocht, die ofwel vol waren of niet de moeite waard. Vermoeid door de zoektocht, stemmen we toe. Vijftig dollar. Twee nachten in het Teakwood Hotel, maakt honderd dollar. Of er niet een beetje korting van af kan? Nee, maar we kunnen een lunch cadeau krijgen.
We hebben onze tas nog niet in de kamer neergezet, of deze dame – ze blijkt de eigenaresse – overstelpt ons met informatie over bezienswaardigheden, boottochten en trekkings. Dezelfde middag kunnen we nog weg, om de zonsondergang te bewonderen vanaf het Inle Lake. Eigenlijk wilden we naar de ‘hot springs’, maar daarvoor was het nu te heet, knarste ze.
Nog voordat we aan de gratis lunch zaten, had ze ons tussen neus en lippen door al een boottocht en een trekking gesleten. En na de lunch, konden we prima naar de hot springs, ineens was het niet te heet meer en mevrouw had nog wel een paar fietsen te huur. Voor 1500 kyat per fiets, die ze zelf waarschijnlijk voor 500 had gehuurd bij het fietsverhuurbedrijfje in de straat verderop, konden we op pad. Over hobbelige wegen door prachtige rijstvelden droomden we van de Birmese, bruine Blue Lagoon die ons stond te wachten. Drie kleine, betegelde poedelbaden met lauw water bleek meer in de buurt te komen.
‘How much money did you get for taking us on this hike?’
We durfden het bijna niet te vragen, maar de nieuwsgierigheid was te groot. De gids had tienduizend kyat gekregen van de gehaaide Miss Teakwood. Daar moest hij ook nog onze lunch van betalen. Ai, mevrouw bleek de andere tienduizend kyat in haar zak te hebben gestoken. Toch voelde het geenszins als oplichting. Deze vrouw wist gewoon hoe ze toeristen moest bespelen en geld kon verdienen. En haar dochter had deze gave met verve geërfd. Pas na enig aandringen, beloofde ze te kijken of er nog een goedkopere kamer vrij was. Toevallig, er was net iemand uitgecheckt, de derde nacht konden we tien dollar besparen. En voor de tocht naar Mandalay kon ze een ‘shared taxi’ voor ons regelen. Samen met een ander stel zouden we in plaats van twaalf uur met de bus, maar zeven uur onderweg zijn. En we zouden niet ’s nachts reizen, maar overdag zodat we ook nog van het landschap konden genieten. ‘Very, very beautiful.’ De rij enigszins door elkaar staande gehaaide tanden kwam alweer tevoorschijn in een grijns. En wij waren 60.000 kyat armer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten